wernisaż

wernisaż instalacji odbędzie się o 17 w niedzielę 8 sierpnia. na miejscu. zapraszamy!

dziś w pinie (apdejt)

w radiu pin o 14 nadawać będzie reżyser, czyli kuba, i kurator, czyli antoni,
będą w pinie, ale nie wiadomo kiedy, bo to było nagranie, a nie audycja na żywo, jak się okazało. wkrótce apdejt.

w dwójce (radiowej)

dziś około siedemnastej będę opowiadał o cienniku. premierę będą miały fragmenty ścieżki dźwiękowej instalacji.

ciennik

U Lindego „chłodnik” (też u Mickiewicza), „chłodnica” i „ciennik”, „cienniczek” oznaczają rozmaite osłony przed słońcem – pierwszy jest bliższy zapożyczonej z włoskiego altanie, drugi zaś parasolowi: „daszek z kitajki lub płótna na prętach rozpięty”. Określeń tych używano też na cienistą aleję, szpaler, namiot, wreszcie, w przypadku chłodnika: zupę, lody, trunek. Ciennikiem ogrodnicy nazywają również specjalną konstrukcję chroniącą sadzonki przed nadmiernym nasłonecznieniem. Unikatowa altana w Dolnym Ogrodzie Biblioteki, w kształcie półsfery z metalowych prętów, zaprojektowana przez Marka Budzyńskiego i Zbigniewa Badowskiego, symbolicznie oddziela od słońca i świata; i światło i bodźce z zewnątrz nieustannie jednak przezierają do środka, ingerując w to, co dzieje się wewnątrz.

anka herbut o .:cienniku:.

Fryderyk Chopin. Ciennik osobisty to instalacja dźwiękowa utkana z urywków listów i muzyki Chopina poddanych eksperymentalnej aranżacji. To próba powołania do życia przestrzeni mentalnej, jaka wyłania się z jego dzieła - przestrzeni wabiącej dwugłosem słów, przeczuć i melodii.

W ażurowej altanie rozbrzmiewają przebłyski Chopinowskiego ego, jego wewnętrzne rozedrganie, poczucie emigracyjnego tu i pragnienie polskiego tam. Ciennik rozpina się pomiędzy kompulsywną potrzebą drugiego człowieka i poczuciem osaczenia przez obcych, między nieuchwytnością muzyki i namacalnością rzeczywistości, przekleństwem wyobraźni i twardą realnością. Dlatego tak widoczne stają się tu ślady uświadomionego przemijania lub neurastenicznej apatii, z której wybudzić może jedynie cynizm i młodzieńcze poczucie humoru kompozytora, powracające i znikające w urywkach historii, zdarzeń, wspomnień… W pauzach notorycznie rozrzedzających melancholijne Chopinowskie sfumato.

Ta dwoistość słowami i nutami wdrukowana w życiorys Chopina stanowiła temat idealny do rozwinięcia w formule site-specific installation (instalacji ściśle związanej z miejscem jej realizacji), w konsekwencji czego powstała ścieżka dźwiękowa wpleciona w odgłosy wpleciona w odgłosy środowiska miejskiego ogrodu, odzwierciedlająca alogiczny, przypadkowy i epizodyczny bieg rzeczy. Chopin rozpływał się w otaczającej go rzeczywistości i zatapiał we własnych myślach. Zapominał się, zapadał w sen, poruszając się wewnątrz prywatnego imaginarium dźwięków. A gdy próbował się wyjęzyczyć, jego język nierzadko nie wytrzymywał ciężaru myśli i uciekał w abstrakcję muzyki...

aktorzy i reżyser

kuba kowalski (reżyser), natalia kalita i marek szkoda (aktorzy) w altanie.
(fot. dorota murzynowska)

gdzie jest altana?

altana jest tu.
(fot. dorota murzynowska)